Van Erstein naar Seltz

Woensdag 3 augustus.
Het is gelukkig goed afgelopen. We gingen heel vroeg te bed want het regende maar door. Net ingeslapen, stopte het met regenen maar daar hebben we niet zoveel meer van gemerkt. Wel probeerde een slak naar binnen te kruipen. Ellen ontdekte dat bijtijds. Gevolg was wel dat de binnentent helemaal dicht moest, en dat was stikbenauwd.
Vroeg in het mandje is ook vroeg weer wakker. Om 6.30 uur kwam de camping weer tot leven. Wij waren niet de enigen. Alles zeiknat. Overal slakken en dat is toch een beetje onze fobie. Zelf in de wielrenschoenen en in een kous. Getver.
Alles nat ingepakt en heel vroeg op pad. Een geheel vlak parcours langs canal du Rhone au Rhine. Kilometers over het jaagpad, af en toe onder een brug of viaduct door en dan meteen het tempo er weer in. We vliegen door Strassbourg. De Teasi doet goed werk. We zijn er in een zucht doorheen en rijden via een voorstad het bos in. Nu gaat het weer langs een ander canal, door het bos waar Ellen als eerste een ree spot en langs een drukke doorgaande route. Om 11.30 uur hebben we 45 km in de benen. Het gaat lekker.
Steven heeft wel last van een pijnlijke nek en arm. Zijn houding op de fiets blijkt na 7 dagen toch niet helemaal de juiste. Het wordt langzaamaan steeds pijnlijker maar het tempo blijft hoog.
Om 12.30 komen we door Auenheim. Op een bord bij een restaurant staat het plat du jour aangekondigd. Salade buffet met daarna porc, frites et legumes voor € 8,50 p.p. In de remmen en meteen naar binnen. Heerlijk gegeten met een demi litre vin rouge. Wat een leven.
Gestrekt stappen we weer op voor de laatste kilometers naar de camping in Seltz. Volgens de kok van het restaurant ongeveer 18 km. Het kreunt en piept wel een beetje na die glaasjes wijn, maar vooruit we gaan er tegenaan.
We rossen door Roeschwoog en Beinheim en arriveren rond 15.30 uur bij de camping. Maar dat is niet wat we zoeken. Reusachtig, met rijen stacaravans in het gelid. Een mevrouw in een soort poortwachtershuisje staat ons vriendelijk te woord. Nee geen Wifi op deze enorme camping? Wat vreemd! We aarzelen, en besluiten even terug te fietsen naar Seltz omdat daar ergens nóg een camping is. Een beetje verloren dwalen we door Seltz en vragen dan naar de camping bij een office du touriste. We zijn er niet ver vanaf en komen snel op een soort boeren camping. Tenminste, de campingeigenaar zit op een trekkertje en roept vanaf daar of we een plek willen voor 1 nacht. Nou volg dan maar effe, dan wijs ik de plek. Het is een beetje een oude meuk, maar wel leuk.
We installeren ons en stappen weer op de fiets voor de boodschappen. Steven heeft nu wel een heel verkrampte nek en arm maar zet door en na een paar km bereiken we de supermarkt en doen boodschappen. Terug op de camping is de eigenaar nergens te vinden, de receptie is nog steeds gesloten en wij gaan daarom maar eten (en drinken).
Na het eten nog een poging bij de receptie maar die blijft gesloten. Wel vervelend want we hebben douchemuntjes nodig.
We lopen een ronde over de camping die veel groter blijkt dan we hadden gedacht. Net zoals eerdere campings een heel dorp met vaste staanplaatsen. Eigenlijk een armoedige troep met de meest vreemdsoortige bouwsels, partytenten, afdakken, ouwe caravans, en schuurtjes. We kijken onze ogen uit. Terug bij de tent nemen we nog maar een wijntje, je moet tenslotte iets. Hier is ook geen Wifi dus kletsen we nog wat, Steven maakt het verslag en we zien het langzaamaan avond en donkerder worden.
Opeens horen we geklepper en zien achter de bomen ooievaars op hun nest. Echt een camping op het platteland dus.
De muggen zetten nu een aanval in en we besluiten maar weer vroeg te gaan slapen. Kijken of morgen de receptie op tijd open is, anders wordt het een koude douche en de betaling door de brievenbus.